Willen of moeten

Twee hulpwerkwoorden die door mijn hoofd spelen. De één ken ik een stuk beter dan de ander.

Quinta-Rosa

Ik ben momenteel te gast bij Jaap Honekamp en Renée Fleur, die een prachtige biologische wijngaard runnen in Silves, Zuid-Portugal. Sjoerd en ik hebben hen twee jaar geleden leren kennen, tijdens een rondleiding en wijnproeverij op hun wijngaard. Een proeverij die ik je van harte kan aanbevelen. Zie www.quinta-rosa.nl voor meer informatie.

Leonora

Op zo’n wijngaard is het dag in dag uit hard werken, want er is altijd wat te doen. De wijnstokken zijn vorige maand gesnoeid, dus neem ik vooral veel stokken en draden waar. Nog geen tak of blaadje te bekennen. Hun aandacht gaat naar het bottelen van de rosé, onkruid wieden en administratieve rompslomp regelen. Je wilt niet weten wat erbij komt kijken voordat zo’n wijn in een fles met etiket bij jou op tafel staat. Verder lijkt het hier wel een mix met een boerderij. Er zijn namelijk ook nog vijf honden, vijf katten, kippen, vissen en drie drachtige merries en een stoere hengst. Op de tweede nacht dat ik er ben, wordt een veulen geboren met de prachtige naam Leonora. Ik had nog nooit zo’n jong veulen gezien. Ik vind het ontroerend en indrukwekkend. Enigszins wankel hopt en springt Leonora naast haar moeder en sabbelt te pas en te onpas aan de immense uier die haar moeder, Lena, op dit moment heeft. Het gedrag van Lena ontroert me nog het meest. Als ik aan kom lopen, kijkt ze mij uitdagend aan en begint vervaarlijk te hinniken. Zo van: ‘Waag het niet aan mijn kind te zitten.’ Zeer beschermend gaat ze voor Leonora staan. Ik hou gepaste afstand en respecteer de band tussen moeder en kind.

Ik wandel weer verder door de droge klei en geniet van het uitzicht, de honden die lekker vrij losrennen en de hengst die mij nieuwsgierig bekijkt. Ik laat mijn gedachten lekker de vrije loop. Ik denk aan de keuze die ik gemaakt heb om hier naartoe te gaan en maak voor mijzelf de balans op.

Uit mijn comfortzone

Ik ben hier ruim een week geweest, zonder Sjoerd of de kinderen. Dat alleen is al een unicum. Op mijn 17e werd ik verliefd op Sjoerd en op enkele keer na ben ik nog nooit zonder hem naar het buitenland geweest. Ik geef het meteen toe: ‘Ik lijk een stuk stoerder dan ik in werkelijkheid ben.’ Op vakantie is eigenlijk altijd mijn taak: ‘Let op de koffers’ en Sjoerd regelt alles. Alleen naar Portugal reizen en met een huurauto naar de wijngaard rijden, was absoluut een uit-mijn-comfortzone actie. Maar ik weet als geen ander, dat dat ook de plek is, waar de groei plaatsvindt, dus ik in een dapper moment een vlucht geboekt en auto gehuurd zodat ik niet meer terug kon.

Willen versus moeten

Op de wijngaard heb ik mijn eigen studio. Ik vond het wel een veilig idee om dat op deze wijngaard te doen in plaats van in mijn eentje in de middle of nowhere. Daarnaast vind ik Jaap en Renée heerlijke authentieke no nonsens mensen die je echt jezelf laten zijn. Ik kon de hele week doen wat ik wilde. En dat was een aparte ervaring. Het woord moeten ken ik namelijk maar al te goed. In het verleden heeft mijn ‘moeten’ mij in een burn-out gedreven. Het was een lange weg om van dat punt te komen naar waar ik nu sta. Vandaag de dag zet ik mijn eigen balans op de eerste plek, zodat ik mijn werk als coach en trainer naar behoren kan uitvoeren. Practice what you preach, is mijn motto. Hoe kan ik een ander begeleiden naar balans als ik niet in balans ben?

Maar met alle keuzes die ik maak, verantwoordelijkheden die ik heb en toezeggingen die ik doe, zit er toch nog altijd genoeg ‘moeten’ in mij. Ik moet mijn afspraken nakomen, ik moet goed voor mijzelf zorgen, ik moet de was en de strijk doen, ik moet op tijd koken, ik moet, ik moet, ik moet.

Buitenwereld versus binnenwereld

Wat een verschil met deze week, waarin niets moet, maar ik de hele dag kan doen wat ik wil. Ik hoef met niemand rekening te houden. Ik kan opstaan, eten, werken, luieren, appen wanneer ik maar wil. Wat ook lekker is, is dat ik een week weinig hoef te praten. Ik merk dat mijn focus van de buitenwereld naar mijn binnenwereld ga. Een week om mijn leven de revue te laten passeren. Ik begin te schrijven en kan niet meer stoppen. Ik kom in een flow en schrijf ruim honderd pagina’s in vier dagen. Er vloeit af en toe een traan en dat is helemaal oké. Na de honderd pagina’s wordt het stil in mij. Ik ervaar ruimte in de stilte. Wat een verschil met vroeger, toen ik alleen maar onrust ervoer als ik over mijzelf na ging denken. Dan dacht ik: ‘Dit is niks, ik ga maar weer gauw wat doen.’

Sjoerd is perplex over mijn productiviteit. De verhalen stromen moeiteloos uit mijn lijf op papier. Ik hoef niks te herschrijven. Niks te redigeren. Ik ben er zelf ook verbaasd over. Het voelt ook helemaal niet als werken. Het voelt als willen. Ik wil hier zijn. Ik wil dit doen. Ik wil dicht bij mezelf blijven en mezelf blijven ontwikkelen, omdat ik geloof dat je nooit bent uitgeleerd. Hoe meer ik mij ontwikkel, des te beter mens, coach en trainer ik word.

Thuiskomen

Er is nog zoveel dat ik wil geven, wil delen. Als je iets doet omdat je het zelf wilt, geeft zo’n andere energie. Ik wil mensen inspireren dat zij zichzelf hoger gaan inschatten, zichzelf belangrijker gaan vinden en dat hun gevoel van eigenwaarde groeit. Vanmorgen doe ik – net als alle andere ochtenden – ruim een half uur allerlei oefeningen. Ik rek en strek wat, doe wat krachtoefeningen, dans mezelf in mijn lijf en sluit af met wat ademhalingsoefeningen en een Qigong meditatie (voor mijn Body & Mindfulness kanjers: Rol de bal, vul de vaas…..). Ik voel de dankbaarheid en liefde door mijn lijf stromen. Waar ik bang was om mij eenzaam te voelen zonder Sjoerd in Portugal, weet ik nu één ding zeker: Als je in verbinding bent met jezelf en je lichaam, ben je nooit eenzaam. Dan ben je thuis!
Met warme groet,

Lianne

P.S. Ben jij ook toe aan meer willen en minder moeten, denk dan eens aan onze 5-weekse training Mindfulness. Het brengt je gegarandeerd dichter bij jezelf.

Terug naar overzicht