Het leven is niet leuk als je je mond houdt

Het leven is niet leuk als je je mond houdt
Het leven is niet leuk als je je mond houdt. Dat is een uitspraak van Marli Huijer, Denker des Vaderlands (foto Dona Delle, van Thorsten Brinkmann).

Een uitspraak die bij mij als introvert wel binnenkomt. Huijer laat zich inspireren door de Joodse filosofe Hannah Arendt. Zij zegt dat je je in de publieke ruimte moet uitspreken. Het uitspreken is het begin van een verhaal, en verhalen maken ontwikkeling mogelijk. Volgens Arendt moeten we onze verantwoordelijkheid nemen, dat wil zeggen antwoord geven op dat wat er op ons afkomt. Want als je niet praat, dan sta je buitenspel. En door je eigen stem te laten horen draag je bij aan het creëren van een meerstemmige ruimte.

Nu is dat niet voor iedereen iets wat je zomaar even doet. Introverte mensen zoals ik hebben ten eerste bedenktijd nodig en ten tweede voelen we vaak schroom om de publieke ruimte te betreden. En het is waarschijnlijk slechts enkelen van ons gegeven dat op een zo indrukwekkende wijze te doen als Jan Terlouw dat afgelopen week deed bij DWDD met zijn betoog over touwtjes uit de brievenbus, het milieu, vertrouwen in elkaar en in de politiek.

De publieke ruimte is ook het klaslokaal, de vergaderzaal, de kamer van je baas, de personeelskrant, deze blog, je update op LinkedIn, de lunchtafel of straks de kerstborrel.

Je eigen geluid laten horen is spannend. Ik voel me altijd een beetje naakt als ik me uitspreek of een nieuwe blog de wereld in stuur (dank daarom aan degenen die me dan een korte reactie sturen!). Het kiezen van een vorm die bij mij past helpt. Toen ik afscheid nam bij de Wageningen Universiteit gebruikte ik een metafoor en een gedicht om uitdrukking te geven aan mijn gevoel. Na afloop kwamen diverse collega’s me bedanken voor het feit dat ik iets had verwoord wat ze herkenden en waar ze zelf ook mee worstelden. Toen dacht ik wel bij mezelf: waarom heb ik dit niet eerder durven zeggen?

Een goede voorbereiding, daar schrikken introverte mensen niet voor terug. Lastiger is de moed verzamelen om ook echt je mond open te doen. Al te makkelijk stappen we als introverte mensen in de valkuil dat onze bijdrage toch niet zo belangrijk is. Of we denken dat als wij iets hebben bedacht dat anderen dat dan ook allang hebben bedacht, dat het dus geen zin heeft om het nog te zeggen. Of dat je waarschijnlijk toch geen gelijk zult hebben, of dat het toch genuanceerder ligt en je er beter eerst nog even over nadenkt, of..

Realiseer je dan dat jij als introvert veel meer denkt dan je extraverte medemens, en dat bij jou andere hersengebieden actief zijn waardoor je tot andere inzichten komt. Je zit nu eenmaal anders in elkaar en het is zaak om daar wat mee te doen.

Het is inmiddels mijn ervaring dat mensen niet snel iets gek vinden. Eerder is het zo dat mensen het waarderen dat je de moeite neemt om iets wat jij belangrijk vindt voor het voetlicht te brengen.
Jaren na mijn speech kwam ik in de trein naar Zeist een ex-collega uit Wageningen tegen. “Ja, ik weet nog van dat gedicht toen van jou over wat blijft als je weggaat…” . Ik stond echt perplex en voelde ook een zekere trots. Zo leuk kan het zijn als je je mond niet houdt!

Vind jij het lastig om je te uiten en zichtbaar te zijn? Dan is deze training wellicht wat voor jou.
vond je dit artikel interessant? Schrijf je in op mijn nieuwsbrief.

Terug naar overzicht