Je hebt lieve moeders en zeurende, vervelende, grappige, ondeugende, vermoeiende, veeleisende, hardwerkende, wegcijferende, stomme, strakke, chaotische, perfectionistische, warme, kroelende, afstandelijke, dominante, onzekere en enthousiaste moeders. Ze komen in alle soorten en maten voor. Een ding hebben ze allemaal met elkaar gemeen. Ze zijn moeder. Ze hebben negen maanden een kindje in hun buik gedragen en een bevalling doorstaan. Ieder van ons is geboren uit een moeder en een aantal van ons worden moeder en geven het leven door. Het is the circle of life.

Goede moeders worden niet geboren. Ze groeien in hun moederschap.

Voor sommige beroepen moet je jarenlang studeren en er eerst een diploma voor halen voordat je het mag uitvoeren. Voor het moederschap geldt dit niet. Feitelijk hoeft het maar heel kort te duren en negen maanden later ben je moeder. Dit moment van kortstondig genot kan leiden tot een compleet ander leven. Een leven waarin je opeens moeder bent. Waar de een hier heel bewust voor kiest, komt voor de ander dit moment als donderslag bij heldere hemel. Hoe het voortraject ook gaat, op dat moment heb je nog negen maanden om je voor te bereiden op een totaal ander leven. Het is niet dat je dan een soort spoedcursus: ‘Hoe word ik een goede moeder?’ kan volgen. Nee hoor, dealen met een veranderend lichaam houd je al genoeg bezig. In negen maanden verander je in een hobbezak en krijg je borsten waar Dolly Parton jaloers op zou zijn en dan opeens ben je moeder. Veel vrouwen in mijn praktijk willen niet zomaar een moeder zijn. Ze willen de perfecte moeder zijn. Denk hier eens over na. Geen opleiding, geen stage, geen ervaring en toch van jezelf verwachten dat je de perfecte moeder bent. Wat een imperfecte gedachte is dit!

Ik schrijf dit niet voor niets. Ik was er zelf zo een. De diepe wens om de perfecte moeder te zijn, ging hand in hand met mijn onzekerheid over wat ik allemaal moest doen. Mijn zoontje was enkele maanden oud toen hij voor het eerst koorts had. Ik dacht dat hij doodging. Helemaal in paniek was ik. Ik bel mijn oudere zus hysterisch op en zij zegt heel droog:
‘Heb je hem al een paracetamol in zijn kont gedaan?’
‘Huh, wat? Ehh, nee… Waar haal ik dat?’
Ik regel de paracetamol en een half uur later ligt mijn baby vrolijk te brabbelen en is weer vol leven. Ik zit ’s avonds een potje te janken. ‘Stom zeg dat ik dat niet wist van die paracetamol’, dacht ik op dat moment. Nu denk ik: ‘Wat maakt dat ik van mijzelf verwachtte dat ik dat allemaal wist? Had ik al eerder die ervaring opgedaan? Nee. Waarom was ik zo streng voor mijzelf?’

‘De perfecte moeder bestaat niet. De goed genoeg moeder is goed genoeg.’

Toen ik deze zin hoorde waren mijn kinderen allang in de pubertijd. Deze overtuiging had ik helaas niet in de jonge jaren van mijn kinderen. Daardoor had ik het zwaar met mijzelf in de puberjaren van mijn kinderen. Mijn kinderen zijn nu volwassen en terugkijkend op al die jaren zou ik tegen alle moeders willen zeggen:
‘Lieve schat, je wordt niet geboren als goede moeder. Je groeit in je moederschap. Gun jezelf die tijd om te ontwikkelen. Niet alleen je kind groeit. Jij groeit met je kind mee. Leer van elke fout. Geniet van elke fase. Omring je kind met liefde dan doe je het goed genoeg.’

De reis naar onafhankelijkheid
Je krijgt je kindje en bent er gelukkig mee. Je baby is volledig afhankelijk van jou. Dat geeft veel verantwoordelijkheid. Sommige moeders floreren al snel in hun rol als moeder. Andere moeders hadden het zich heel anders voorgesteld en voelen zich plots beperkt en beknopt in hun vrijheid. Aangezien je je baby niet retour afzender kunt terugsturen, zal je er het beste van moeten maken. Het moederschap is niet een leven op een roze wolk. Soms is het onweer, storm, hagel en bliksem. In de eerste twaalf jaar van je kind is het soms pittig en begint het loslaten al. Je doorstaat vele slapeloze nachten, leert je kind zelfstandig lopen, fietsen zonder zijwieltjes, zwemmen zonder bandjes en ga zo maar door.

Waar je kind eerst volledig afhankelijk was van jou, zet het keer op keer stapjes richting zelfstandigheid. Tijdens de pubertijd kun je als moeder je lol op. Wat is er gebeurt met dat lieve kind, dat vorige week nog gezellig aan het ontbijt zat? Opeens moet je alert zijn op welke versie van je kind binnenkomt. Het ene moment komt er een donderwolk binnen, dan een lui chagrijn, dan een kroelkip en dan een hysterische energieke lawaaimaker. Dit betekent niet dat je moederschap faalt. Dit betekent dat de hormonen door het lichaam van je kind gieren. Geloof me, je kind heeft ook geen idee wat er met hem of haar aan de hand is. Hij of zij gaat zich afzetten tegen jou en dat is de precies de bedoeling. Hoe vervelend het ook voor je is, je kind komt in de fase dat het op zoek gaat naar zijn eigen identiteit. Het wil opeens niet meer in de pas lopen en alles is ‘stom’. Als jij niet meegroeit in deze fase van je kind dan heb je het zwaar. Het is jouw taak om je ‘jonge’ kind los te laten en je ‘puber’ te verwelkomen.

De dag van de geboorte is de dag dat het loslaten begint.

Geloof me dat ik het regelmatig zwaar had tijdens de pubertijd van mijn kinderen. Felle discussies als het huiswerk niet gedaan werd, er een troep werd gemaakt of ik een grote mond kreeg. In die periode zei een trainer tegen mij: ‘De dag van de geboorte is de dag dat het loslaten van je kind begint.’ Dat zette mij aan het denken. Ik stelde mijzelf vragen als:
‘Wanneer ben ik een goede moeder? Ben ik een goede moeder, als ik mijn kind mijn structuur, mijn eisen en mijn kijk op de wereld opdring? Ben ik een goede moeder als ik alles voor mijn kind oplos en hem bescherm tegen de grote boze buitenwereld? Ben ik een goede moeder als ik mijn mening opleg en gehoorzaamheid eis? Wat voor kind creëer ik dan? Een volgzaam kind zonder eigen identiteit die straks niet in staat is op zichzelf in deze wereld te overleven.
Dit is niet wat ik wilde. Ik besloot mijn strategie te veranderen. Ik ontwikkelde een lange termijnvisie op mijn moederschap. Ik stelde mijzelf de vraag: ‘Welke kwaliteiten moeten mijn kinderen ontwikkelen om een gelukkig leven te leiden, hun eigen keuzes te maken en de regie te hebben over hun eigen leven. Wat moet ik doen óf laten om te zorgen dat zij de ruimte krijgen om die kwaliteiten te ontwikkelen?
Dit vergde loslaten op vele fronten. Loslaten betekent niet: ‘Ze laten barsten.’ Het betekent meer als een coach langs de zijlijn staan en ze stimuleren, motiveren en vragen stellen waardoor ze zelf antwoorden bedenken. Ik ging meer en meer het gesprek aan over: ‘Hoe wil je dat je leven eruitziet als je half in de dertig bent? Ik stimuleerde ze om te dromen om vervolgens zelf met een plan te komen hoe ze het leven dat ze zich voorstelden stap voor stap zouden kunnen realiseren.
Soms was ik het niet eens met bepaalde ideeën en dan zei ik: ‘Dit is mijn mening en daar hoef jij je niets van aan te trekken. Ik zou het zelf zo niet doen. Jij leidt jouw leven. Jij maakt jouw keuzes en daar ben jij verantwoordelijk voor. Welke keuze je ook maakt, ik zal je steunen.’
Zo gaat het nu nog steeds. Het voordeel van mijn strategie is dat alles bespreekbaar is omdat mijn kinderen weten dat ik ze nooit mijn mening zal opleggen. Ik geef hem wel, want het lukt mij toch niet om hem te verbergen, eerlijk gezegd. Ik heb er alleen aan toegevoegd dat ik helemaal oké ben met hun eigen keuzes. Wat ik tegenwoordig bij mijn kinderen merk is dat ze heel makkelijk dingen aan mij voorleggen en bespreekbaar maken. Ze zijn benieuwd naar mijn mening en maken vervolgens hun eigen keuze.
Ik benadruk hier mijn strategie omdat ik veel moeders meemaak die zelf het gevoel hebben dat ze falen als hun kinderen dingen doen waar zij niet achter staan. Dit is een gedachtendwaling. Ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen keuzes. Je kind dus ook.

Ben ik een perfecte moeder? Nou, echt niet. Die bestaat namelijk niet. Ben ik een goede moeder? Ik vind van wel. Ik ben in mijn moederschap gegroeid. Natuurlijk maak ik mijn fouten, ben ik soms niet leuk en heb ik ook weleens even geen zin. Dat maakt mij geen slechte moeder. Het maakt mij een mens!

Ode aan alle moeders

In het kader van Moederdag wil ik hierbij een ode brengen aan alle moeders. Een ding is zeker, iedereen heeft een moeder. Of je die moeder regelmatig ziet of nooit, het is allemaal mogelijk. Ik geloof dat elke moeder naar haar beste kunnen voor haar kinderen zorgt. Misschien had jij het op sommige punten graag anders gezien en ben je teleurgesteld in je moeder. Wees liefdevol en mild in je oordeel. Als zij beter had geweten, had ze het beter gedaan. Aangezien er geen school voor goede moeders bestaat, kan elke moeder alleen maar overdragen wat ze zelf geleerd heeft door haar ervaringen. Als zij weinig liefde in haar opvoeding heeft ontvangen, kan ze het ook niet geven. Accepteer dat en breng een liefdevolle ode aan je moeder. Dankzij haar ben jij op aarde. Nu is het aan jou om de regie te nemen over jouw leven. Jij bent verantwoordelijk voor elke gedachte die je hebt en elke actie die je maakt.

Lianne de Graaff

www.jebentmeer.nl

Terug naar overzicht